Monster High Wiki
Advertisement
Garrott diary1

Okładka pamiętnika

Pamiętnik Garrotta du Roque z linii 'Love in Scaris'.

Okładka

Garrott du Roque

25 czerwca

Czekając na lotnisku na przybycie samolotu Rochelle, zacząłem myśleć o tym, jak się poznaliśmy. Pracowałem cały dzień nad projektem na upiorną suknię balową, ale niestety, wyczerpały mi się pomysły. Byłem coraz... jak to powiedzieć... bardziej sfrustrowany. W moim projekcie nie było nieżycia, i musiałem znaleźć inspirację, więc postanowiłem wybrać się na spacer i usunąć pajęczyny projektowe z głowy. Posiadam pewną, szczególną drogę, po której jestem skłonny stąpać, kiedy nie mam solidnych pomysłów. Ona jest mi tak dobrze znana, jak własne pazury i mógłbym chodzić po niej z zawiązanymi oczami, jeśli to konieczne. Wyjdź przez moje przednie drzwi, skręć w lewo, a następnie idź, aż poczujesz zapach z piekarni na rogu. Przejdź na Rue Morgue i idź dalej przez park z fontanną syreny i z powrotem do domu. W tym dniu, moje sfrustrowanie było tak duże, że zwróciłem się w prawo, zamiast w lewo. Być może zmiana scenerii mogła być pomocna, pomyślałem. Ponadto, w tamtym kierunku była kawiarenka, którą kojarzyłem. Była ona kilka przecznic dalej od szkoły podstawowej, i pomyślałem, że gdybym się pośpieszył, mógłbym zająć miejsce na zewnątrz, nim lekcje się skończą i wszystkie siedzenia zajmą uczniowie. Szedłem zamyślony z głową w dół, a dłonie trzymałem w kieszeniach. Miałem przejść przez ulicę, kiedy usłyszałem "arrête!". Spojrzałem w górę, aby zobaczyć gargulca w jasnozielonej kamizelce strażnika, trzymającą znak stopu i wskazującą na mnie. Zmarszczyła brwi, i to w jakim grymasie! To było magnifique! W tej dezaprobacie, znalazłem inspirację i gdy sięgnąłem po swój szkicownik, uświadomiłem sobie, że go nie wziąłem. Czułam się jak tete de Roche. Wtedy zauważyłem kawałek kredy, który wypadł jednemu małemu upiorowi. Od razu przykucnąłem i zacząłem szkicować suknię. Była doskonała! To dopiero była inspiracja! Miała też zaraz być zdeptana przez setki małych potworów! Ostatecznie dzwonek szkolny mógł rozbrzmieć w każdej chwili, kiedy przez ramię usłyszałem dźwięk robionego zdjęcia. Była to strażniczka przejścia i użyła swojego iTrumniaka, żeby zachować mój projekt. "Nazywam się Rochelle Goyle. Muszę tu zostać, aż wszystkie dzieci udadzą się do domów," powiedziała. "Ale jest kawiarnia, gdzie możemy się spotkać, kiedy skończę. Być może, jeśli dasz mi swój numer, mogłabym wysłać zdjęcie?" Nie powiedziałem jej, że nie wziąłem iTrumniaka, ale udało nam się dostać do kawiarni w czasie, by móc zapewnić sobie stolik dla dwóch osób.

28 czerwca

Rochelle przebywa u babci, więc zabrałem dodatkowy kask na mój skuter, by móc ją dzisiaj stamtąd odebrać. To był taki dzień, jak ten przed jej wyjazdem do Monster High, kiedy to zaskoczyłem ją kreacją zaprojektowaną specjalnie dla niej. Myślę, że jest ona nadal moim najwspanialszym dziełem, a Rochelle lśniła jak światła w Upioryżu, kiedy ją na sobie miała. Jechaliśmy przez miasto, zatrzymując się na wszystkich naszych starych miejscach spotkań, poza pantomimą załogi budowlanej - poważnie, kto buduje wyimaginowaną ścianę na środku une vraie rue? Mimo, że nic nie było w stanie zepsuć mi dnia, było mi smutno, że dobiegał już końca.

30 czerwca

Dziś w nocy planowałem zabrać Rochelle do najbardziej ekskluzywnej restauracji w Upioryżu. Odkładałem na nią, odkąd powiedziała mi, że wróci złożyć mi wizytę - zaplanowałem rezerwację z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem. To miał być idealny wieczór, ale nie był. Kiedy przyjechaliśmy do restauracji, straciliśmy rezerwację. Poprosiłem o rozmowę z kierownikiem, który przepraszał, ale wszystko, co mógł zaoferować, to przełożenie rezerwacji na trzy tygodnie później. Byłem zły na siebie, ale Rochelle stwierdziła, że wszystko jest w porządku, a zamiast tego, można spędzić spokojny wieczór u jej babci. Powiedziałem jej, że mam lepszy pomysł. Pobiegliśmy z powrotem do mojego domu i zabrałem kosz piknikowy i koc. Po tym, jak wypełniłem go serem, chlebem oraz tartą truskawkową z piekarni na rogu ulicy, udaliśmy się do kawiarenki naprzeciwko podstawówki, gdzie po raz pierwszy zakochałem się w jej grymasie. Położyłem koc na chodniku, jedliśmy i śmialiśmy się, a nawet przyniosłem kredę w razie nagłego przypływu weny.

5 lipca

Czas pobytu Rochelle wydawał się kończyć, nim się jeszcze zaczął. Pożegnaliśmy się na lotnisku i obiecaliśmy odwiedzić tak szybko, jak tylko było to możliwe. Dla gargulca, czas płynie powoli, dlatego nie ukazywaliśmy emocji, gdy się rozstawaliśmy, bo to, co może wydawać się długie dla innych potworów, jest zaledwie krótką chwilą dla nas. Pomachałem Rochelle na pożegnanie. Ale widok startującego samolotu wystarczył, żeby stopić serce z kamienia.

Galeria

Advertisement